Tianzi cóng Jìnyáng

Opis

Tianzi

Tytuł Tianzi dosłownie oznacza Syna Nieba i był używany przez wielu suwerennych władców Chin niezależnie od rangi. Termin ten, który po raz pierwszy pojawił się w czasach dynastii Zhou, opiera się na koncepcji Mandatu Niebios, którego nie należy mylić z europejskim pojęciem prawa boskiego, gdyż legitymizuje ono rządy tylko wtedy, gdy są one dobre lub udane. Tianzi jako tytuł władcy symbolizował również roszczenie do panowania nad tianxia (dosłownie [wszystkim] pod niebem), czyli nad światem.

Jìnyáng został zbudowany w 497 r. p.n.e. i ma historię liczącą ponad 2500 lat. Pod obecną nazwą Taiyuan jest stolicą prowincji Shanxi w Chińskiej Republice Ludowej i leży na wysokości 780 m n.p.m. nad rzeką Fen He. Kompleks świątynny Jinci w Tàiyuán od 1961 roku znajduje się na liście zabytków Chińskiej Republiki Ludowej.

Szlachta chińska

Szlachta w cesarskich Chinach przeszła transformację, która trwała kilka tysięcy lat. Wcześniej niż w Europie wykształcił się system feudalny, administracja osiadła i wreszcie ustrój państwowy, który ukształtował kulturę i strukturę społeczną imperium. Mimo wewnętrznych i zewnętrznych wstrząsów typowe formy pozostały niezmienione, jak patriarchat, primogenitura licznych tytułów czy centralna władza najwyższego władcy i jego dworu. Dopiero wraz z likwidacją cesarstwa złamana została społeczna siła chińskiej szlachty.

System szlachecki w Chinach pojawił się w I tysiącleciu p.n.e. za czasów dynastii Zhou. Konfucjusz, w swojej pracy na temat obrzędów Zhou, skodyfikował tradycyjny system szlachecki dynastii Zhou krótko po narodzinach Chrystusa, który stał się podstawą poziomów szlacheckich w Chinach, chociaż system ten nadal ewoluował.

Cesarz Chin

Przed Qin Shihuangdi używano terminów Huang dla boga-króla/poddanego i Di dla przodka-króla/cesarza. Oba terminy mogą być różnie tłumaczone, ale wskazują na cześć oddawaną nadludzkiej lub półboskiej istocie, która jest przez nie oznaczana. Qin Shihuangdi wykorzystał ten istniejący materiał pojęciowy z mitów o ośmiu pierwotnych cesarzach Chin (Trzech Huang i Pięciu Di), kiedy wprowadził tytuł Huangdi w 221 r. p.n.e. po pokonaniu wszystkich konkurujących z nim Wang. Pokazało to jego roszczenie do bycia większym władcą niż jakikolwiek wang przed nim; jego tytuł zawierał również shi, pokazując jego pozycję jako Pierwszego Huangdi. Słowo komponent Di symbolizowało również jego przywiązanie do boskiej koncepcji Shangdi. Tytuł Huangdi nie powinien być mylony z Żółtym Cesarzem.

Po wygaśnięciu dynastii Qin, wszyscy władcy, którzy rościli sobie prawo do całkowitej władzy nad Chinami nosili tytuł huangdi aż do abdykacji Puyów w 1912 r. Dynastie, które wyłoniły się z obcych władców, takie jak dynastia Yuan Mongołów, nosiły tytuł huangdi obok swoich zagranicznych tytułów. Podobnie jak w Europie, na przykład z papieżami i kontropatami, nie było niczym niezwykłym, że kilku huangdi sprawowało urząd w tym samym czasie.

W zachodnich tłumaczeniach, tytuł Huangdi jest zwykle tłumaczony jako Cesarz Chin, dosłowne znaczenie to coś jak Wyniesiony Boski.