Obowiązujące prawo szlacheckie - przeszłość i teraźniejszość

Prawo szlacheckie ma za sobą długą historię. Już od ponad 1500 lat prawo szlacheckie było niekiedy bardziej, niekiedy mniej wyraziste. Rozwój w ostatnich stuleciach był jednak regresywny - silne zmiany społeczne w XVIII i XIX wieku spowodowały utratę znaczenia szlachty, a co za tym idzie - także prawa szlacheckiego. Mimo to do dziś istnieją przepisy prawne i specjalne prawa dla członków szlachty. Warto zatem przyjrzeć się historii prawa szlacheckiego, prawa o nazwiskach oraz różnicom w uzyskiwaniu i używaniu przyrostka do nazwiska.

Historia prawa szlacheckiego

Początki prawa szlacheckiego sięgają VI wieku naszej ery. W tym czasie król Franków Clovis Pierwszy stworzył tak zwaną Lex Salica. Jako germańskie prawo plemienne obowiązywało ono odtąd wszystkich członków szlachty na ziemiach niemieckich. Lex Salica była częścią prawa publicznego. Z jednej strony istniały regulacje prawne dla wszystkich obywateli, z drugiej zaś wypracowano pewne wyjątki dla szlachty. W ten sposób po raz pierwszy nastąpiło prawne rozgraniczenie szlachty od mieszczaństwa. Dodatkowo istniały przepisy dotyczące przejścia do stanu szlacheckiego. Jeśli nie-szlachcic chciał odtąd należeć do szlachty, obowiązywały przepisy Lex Salica.

W późniejszych dziejach nastąpił podział szlachty na różne klasy. Członkowie wyższej szlachty mogli korzystać z licznych zwolnień. Należało do nich specjalne prawo procesowe, specjalne prawo rodzinne, a także przepisy prawa spadkowego, w których wyższa szlachta była traktowana inaczej niż mieszczaństwo.

Nawet po wejściu w życie kodeksu cywilnego w 1900 r. szczególna rola przypadła wysokiej szlachcie, gdyż regulacje odbiegające od niego zostały zawarte w odrębnej ustawie szlacheckiej. Specjalne prawo szlacheckie nie istniało więc wyłącznie u początków szlachectwa. Dodatkowo nastąpiła poprawa sytuacji finansowej szlachty. Pozostały one całkowicie nienaruszone przez podatek i cło, tak że należności szlachty były wyraźnie niższe. Przyczyniło się to jeszcze bardziej do wzmocnienia finansowego klasy szlacheckiej.

W XIX wieku istniała nawet osobna władza dla szlachty i tytułów szlacheckich. Król pruski Fryderyk Wilhelm IV utworzył ten urząd w 1855 r. Celem była lepsza opieka nad członkami szlachty. Tak zwany Heroldsamt wspierał egzekwowanie prawa do szlachectwa. Również prawo szlacheckie podlegało w historii licznym zmianom. Wspólną cechą większości tych regulacji jest jednak to, że szlachta otrzymywała lepszy status prawny i preferencyjne traktowanie.

Upadek monarchii i nowe prawo szlacheckie

Upadek monarchii miał przełomowe znaczenie dla szlachty i prawa szlacheckiego. Stany monarchiczne były bowiem ściśle splecione ze szlachtą. Prawo salickie Clovisa Pierwszego obowiązywało w zasadzie aż do końca monarchii i I wojny światowej. Po 1918 roku weszła w życie niemiecka konstytucja cesarska. To napisało w art. 109, że wszystkie przywileje i niedogodności wynikające z uprzywilejowania urodzenia lub rangi są zniesione. Prawna poprawa sytuacji szlachty należała do przeszłości.

Odtąd tytuły szlacheckie były tylko dodatkami do nazwiska, które nie były oficjalnie nadawane. W ten sposób tytuł szlachecki stał się bardziej dostępny i zbywalny. Szlachetne uprawnienie prawne nie odgrywało już żadnej roli. Dziś można kupić tytuł szlachecki i odtąd używać go jako pseudonimu scenicznego.

Jednak po pierwszej wojnie światowej komisja właściwa ds. praw szlacheckich nadal badała, czy tytuły szlacheckie były prawidłowo prowadzone. Była to jednak szczególna instytucja prawa prywatnego, a więc nie można jej było już porównywać z państwowym urzędem heraldycznym. Ponadto decyzje te były wiążące wyłącznie dla członków komisji.

Niemniej jednak do dziś Adelsrechtsausschuss sprawdza, czy tytuł szlachecki jest posiadany we właściwy sposób historyczny. ARA została utworzona po II wojnie światowej jako specjalna instytucja prawa prywatnego, dlatego nie można jej już porównywać z pruskim Urzędem Heraldycznym. ARA sprawdza przynależność do "historycznej szlachty" na podstawie prawa salickiego, ale jej decyzje nie są wiążące dla nikogo, kto nie jest jej członkiem.

Jaka jest różnica między tytułem szlacheckim, predykatem szlacheckim i tytułem predykatowym?

Oprócz tytułu szlacheckiego obecnie często pojawiają się także terminy "predykat szlachecki" i "tytuł predykatowy". Tytuł szlachecki odnosi się do pozycji społecznej jego posiadacza. Dlatego w konstytucji weimarskiej tytuł szlachecki nadal odgrywał ważną rolę w określaniu rangi protokolarnej. W tym systemie rang najwyższą rangę posiadał cesarz, a najniższą król, książę, książę, baron, hrabia, baron, rycerz, szlachcic i giermek.

Do każdego z tych tytułów szlacheckich przypisane były różne formy adresu. Predykaty te nazywano predykatami szlacheckimi i wymagały one na przykład, aby do księcia zwracano się jako do królewskiej wysokości, podczas gdy w niższych rangach do hrabiów zwracano się tylko jako do wysokości, a do baronów tylko jako do Hochwohlgebohrene. Wreszcie, predykat szlachectwo jest obecnie regularnie spotykany w nazwiskach wszystkich klas społecznych. Za nim kryje się przyrostek imienia, który niegdyś identyfikował szlachtę jako taką. W szczególności "von" jest używane jako określenie pochodzenia, a "zu" do oznaczenia zmiany miejsca zamieszkania - na przykład "von Weißenfels zu Schwarzfels". Możliwa jest jednak również kombinacja "von und zu", za pomocą której szlachta przez wiele lat wskazywała swoją siedzibę rodową.

Predykaty szlacheckie w prawie nazwisk

Dziś predykat szlachecki podlega jedynie regułom prawa o nazwiskach. Dlatego też łatwiej jest uzyskać szlachetne nazwisko na różne sposoby.

Chodzi tu regularnie o nabycie predykatu szlachectwa przez - małżeńskie lub pozamałżeńskie - urodzenie, jak również przez zmianę nazwiska, która ma miejsce w konsekwencji małżeństwa lub adopcji. Możliwe jest wiele kombinacji - możliwe jest również uzyskanie przez kobietę tytułu szlacheckiego jako części nazwiska męża i przekazanie go osobie trzeciej w przypadku rozwodu i ponownego małżeństwa. Uzyskanie predykatu szlachectwa poprzez zwykłą prośbę o zmianę nazwiska nie jest jednak możliwe. Dzieje się tak dlatego, że taka zmiana jest możliwa tylko pod ściśle określonymi warunkami, przy czym należy udowodnić obciążenie psychiczne noszącego nazwisko z powodu tego nazwiska. Jest jednak mało prawdopodobne, aby nieszlacheckość nazwiska spełniała te kryteria w praktyce.

Różnice między tytułem szlacheckim, tytułem predykatowym i predykatem szlacheckim

Przyglądając się prawu szlacheckiemu, pojawiają się różne terminy. Tytuł szlachecki, predykat tytułu i predykat szlachectwa opisują część szlachty. Ale czy te pojęcia są synonimami, czy też istnieją różnice?

Tytuł szlachecki zasadniczo określa pozycję szlachcica w społeczeństwie. Jest to precyzyjne określenie pozycji społecznej. Nawet w konstytucji weimarskiej tytuł szlachecki nadal miał duże znaczenie przy określaniu rangi. Na szczycie listy rankingowej znajdował się cesarz, a za nim król, książę, książę, baron i tak dalej.

W zależności od tytułu szlacheckiego obowiązywała inna forma zwracania się do ludzi. Taką formę zwracania się nazywano predykatem szlacheckim. Na przykład do książąt zwracano się jak do członków rodziny królewskiej. Podczas gdy tytuł szlachecki określa status społeczny, predykat szlachecki jest odpowiednią formą zwracania się. To samo odnosi się do tytułu predykatu. Do dziś predykat szlachecki występuje w wielu nazwach, niezależnie od aktualnej klasy społecznej. W szczególności dodatki "von" lub "zu" wskazują na pochodzenie nazwy z prawa szlacheckiego i reprezentują taki tytuł predykatywny.

Predykaty szlacheckie i prawo do nazwiska

Współcześnie predykat szlachectwa nadal odgrywa ważną rolę w kontekście prawnym. Nie ma już jednak żadnego konkretnego prawa szlacheckiego. Predykat szlachectwa podlega raczej prawu nazw. W ten sposób łatwiej jest uzyskać szlachetne nazwisko, a następnie również je nosić.

Nabycie predykatu szlachectwa można sobie wyobrazić na różne sposoby. Powszechne są nabycia dodatku nazwy poprzez narodziny, zmiany nazwy, małżeństwa lub adopcji. Istnieją jednak również liczne kombinacje i przypadki indywidualne. Z reguły jednak nie można uzyskać tytułu szlacheckiego wyłącznie za pomocą aplikacji. Jest to dopuszczalne tylko pod bardzo ścisłymi warunkami. Wymagane jest obciążenie psychiczne, tak że dodanie nazwy musi być obowiązkowe dla zdrowia psychicznego. Taki dowód oparty wyłącznie na nieszlacheckim nazwisku jest zapewne trudny do przeprowadzenia. Niemniej jednak, jest całkiem możliwe, aby zdobyć tytuł szlachecki i sprzedawać go.

Nabycie tytułu szlacheckiego przez małżeństwo, urodzenie i adopcję

Jak zostać szlachcicem? Co oznacza przynależność do szlachty? W zasadzie predykat szlachectwa nie jest wystarczający, aby zostać szlachcicem. Same predykaty "z" i "do" nie określają przynależności do szlachty i pierwszego wrażenia. Aby zostać wyniesionym do godności szlacheckiej, trzeba raczej posiadać prawdziwy tytuł szlachecki.

Obecnie uzyskanie klasycznego tytułu szlacheckiego i wejście do stanu szlacheckiego jest możliwe tylko dla kobiet, które uzyskują tytuł szlachecki poprzez małżeństwo. Jednak w przypadku rozwodu tytuł własności traci się równie szybko. Ponadto nie jest dozwolone przekazywanie tytułu własności przez kobietę swoim dzieciom lub kolejnemu mężowi. Tylko prawowite dzieci są uznawane za szlachciców, a zatem mogą awansować do stanu szlacheckiego. Adopcja jest jednak innym sposobem na wejście do szlachty.

Kup tytuł szlachecki - szlachecki przez zakup

Czy można kupić tytuł szlachecki? Czy naprawdę można stać się prawdziwym szlachcicem dzięki dużej fortunie? Kto chce wejść do szlachty i nosić prawdziwy tytuł szlachecki, może skorzystać z drogi małżeństwa lub adopcji. W niektórych przypadkach zdarza się, że do adopcji dochodzi z powodu wysokich kwot zakupu. Dobitnym przykładem jest książę Marek z Anhalt, który sam został adoptowany i tym samym otrzymał tytuł szlachecki. Jednak zakup adopcji wiąże się z dużym ryzykiem. To jest w zasadzie niemoralne, tak, że wszystkie umowy zawarte są nieważne.

Rozsądną alternatywą jest więc zakup tytułu szlacheckiego u nas. Możesz używać tego tytułu jak tytułu szlacheckiego i używać go jako swego rodzaju pseudonimu scenicznego. Nie ma żadnych ograniczeń w jego stosowaniu - sporządzanie umów lub rezerwowanie pokoi hotelowych jest równie dopuszczalne pod nowym tytułem szlacheckim. Ponadto otrzymuje się autentyczne świadectwo mianowania i własny herb - bez żadnego ryzyka.